Sidney Sonnino
Sidney Sonnino, Italiës minister van Buitenlandse Zaken, was een pure opportunist. Eerst zette hij zijn kaarten op de Centrale mogendheden, daarna helde hij met de massa over naar het geallieerde kamp. In Parijs kwam hij de oorlogsbuit van het Pact van Londen ophalen. Populair wist hij zich er niet te maken.
Armando Diaz
Hij was wat het Italiaanse leger na Cadorna nodig had. Aan compassie met zijn troepen paarde Armando Diaz een behoedzame strategie, zo behoedzaam dat zijn premier er kregel van werd. Na de oorlog kon hij, net als Cadorna overigens, bij Mussolini nog een potje breken.
Oostenrijkers en Italianen bekampen elkaar in de Trentino op grote hoogte. ‘Hier te moeten sterven lijkt men op een veroordeelde die in het geniep wordt gewurgd’, peinst Alpenjager Paolo Monelli (derde van links op de foto)
‘Dichter van het slachthuis’. ‘Johannes de Doper van het Italiaanse fascisme’. ‘De eerste Duce’. Vele bijnamen heeft Gabriele D’Annunzio geoogst. Dandy en durfal tegelijk hunkert de beroemdste Italiaan tussen Verdi en Mussolini naar een glorieuze dood. En toch zal hij oud sterven – hij wel.
De Italianen worden beschouwd als de slechtst geleide, slechtst gevoede, slechtst geklede en slechtst uitgeruste soldaten in de Grote Oorlog. Ze hadden ook de hardvochtigste legeraanvoerder, Luigi Cadorna, die zelfs tuchtiging door decimatie niet schuwde.
Victorretje Emanuelletje noemden ze hem in Nederland. Voor keizer Wilhelm II was de Italiaanse koning simpelweg De Dwerg. Imposant mocht zijn verschijnen dan niet zijn, hij stond wel de oorlog lang zijn mannen in het veld bij. En er was een tweede wereldoorlog voor nodig om zijn Huis van Savoye te slopen.
Veertien Achttien 